Yalnız bir boz kurt

Hayatın belki ilk baharındayken solmuştur yapraklar
Yahut sonsuzluğa uçarken kırılmıştır kanatlar

Yokluğu ve yoklukta kaybolmayı özler mi hiç insan
İnsanlığı ve vicdânı soran yine üç beş insan

İnsan denen şu mahluk ne biçim canavar
Her fırsatta bir yem birde ihanet arar

Kahpeler diyârı ve heybetli piramitler
Her köşe başını tutmuş sahipsiz itler

Alaca dağlar eteğinde yalnız bir boz kurt
Artık ne bir dost vardır nede bir yurt