Yalnızdır Arı İnsan

Sevdikleri için olmak istediği, sevmedikleri için olmak istemediği karaktere bürünüyor insan. Ama yalnızsa olduğu insan kalıyor sadece. Çünkü insan bir başkası olmadan yalan da söyleyemiyor kendine. Duygular da insanların iletişiminden meydana geliyor. İnsan insana aslında çok büyük zararlar veriyor, bu bazen de fayda sayılıyor. İnsan sanki üretimi sırasında katkı maddeleriyle bezenmiş gibidir. Ona karakterini bile ailesi veriyormuş, fiziğini babası, zekâsını annesi falan. Yani iradesi olmasa fabrikada bir makineden farksızdır insan. İradesi ona bir yaratma ve sorgulama şansı vermediğinde ya da verilse bile bunu kullanmadığında toplum ürünü oluyor resmen. Bu iyi değil, hem de hiç değil. İnsan insanın gerçekten cehennemi mi? Bunlar mutlak gerçekler ise Havva, Adem'in cehennemi olmuştu. Sonra cehennemden birlikte çıktılar. Bunu ise iradeleri ile yaptılar. Peki şimdi irade çok basite indirgenmedi mi? İnsanlar cehennemde neden mutlu? Bunu hiç bilmiyorum.