Yalnızlaş-ma

Artık kimseye tahammülüm yok! bu ne kadar ağır bir cümle biliyor musun? Bu cümlenin arkasında kaç hayal kırıklığı var biliyor musun? Kaç eli boş dönmeler? Kaç yalvarış, kaç gözyaşı dökmeler. Bu öyle alelade kurulmuş bir cümle değil arkasında kocaman bir yaşanmışlık var. Kimse kimseyi umursamayacak kadar acı yaşamamalı tahammül edemeyecek kadar kırılmamalı, bu büyük bir eziyet. Günümüz insanın en büyük sorunu kendini korumak için ördüğü kalın duvarlar, hiç olmadığı bir karaktere girmeler. Aslında etrafına ördüğü duvarlar içinde boğuluyor çoğu kişi, sesini duyuramıyor kimseye. O kalın duvarların arkasında çoğu zaman korkmuş, ürkmüş, kendini çaresiz hisseden küçük çocuklar var. Bu çok acı bir durum. Böyle olmamalı .İnsan insanın kurdu değil dostu olmalı. Hepimizin sevgiye , güvene ve güvenilmeye ihtiyacı var. Hepimizin bir dost bir arkadaş sesine ihtiyacı var. İnsanız altı üstü o kadar güçlü yaratıklar değiliz yalnızlaşırsak kaybederiz. Yalnızlık bu kadar övülmemeli ruhun yalnızlığından bahsediyorum. Evet zaman zaman hepimiz isteriz bunu. Kalabalıklaşan ,karmaşıklaşan zihnimizi düşüncelerimizi biraz düzene sokmak için bu bir ihtiyaç. Ama ruhlarımız yalnızlaşmamalı . Çünkü hepimiz aslında görünmez bağlarla birbirimize bağlıyız. Kalkıp o bağları kesersek savruluruz, kayboluruz. Evet tenhalarımız olmalı ama günün sonunda buluşabilmeliyiz. Ama öyle kuru kalabalıktan bahsetmiyorum. Ruhlarımız da buluşabilmeli. Birbirimizi anlamalı, birbirimizin yaralarını sarabilmeliyiz. Bu hayat başka türlü yaşanmaz. Kırılgan varlıklarız öyle ahkam kesmeye gerek yok .Birbirimize ihtiyacımız var .Gökkuşağının renkleri gibiyiz ,bir arada iken güzeliz...