Biz kendimizi değil onlar bizi yalnızlığa itiyor.Şöyle düşünelim.Kırılan bir tabak ne kadar uğraşırsak uğraşalım birleşir mi ? Hayır.Bizde öyleyiz.Bir kere kırıldıktan sonra bitiyoruz.O zamanda güvensizlik denilen acıdan başka bişey vermeyen o duyguda boğuluyor güvenimiz.Ve tam o sırada kadim dostumuz yalnızlığın bizi hiç bırakmadığını hatırlıyoruz...