Bir anlık boşlukta kaybolur tüm sesler,
gözlerim, bir arayışın derinliğinde.
Bir adım daha atsam,
belki bir cevap bulurum diye,
ama karanlık,
her adımda biraz daha derinleşir.
Rüzgar, eski bir hatıra gibi esiyor,
ve ben, bir zamanın yankısını duyuyorum.
Hissediyorum,
her şeyin arkasında
bir yankı, bir kırık anı.
Fakat,
nereye gidersem gideyim,
o yankı peşimi bırakmıyor.
Yalnızlık,
her şeyin ne kadar uzak olduğunu anlatıyor,
ne kadar kaybolmuş olduğumuzu.
Ama yine de bekliyorum,
belki bir gün,
biri gelir diye.
Biraz daha beklerim,
belki bir ışık,
belki bir umut
görürüm bir gün.