Yalnızlığın Gölgesinde

Bir başımıza kalırız bazen,
ne rüzgar, ne yıldız, ne ses.
Yalnızlık,
yavaşça sarar her yanımızı,
görünmeyen bir örtü gibi.

O an,
gözlerimizin içine bakarken
her şeyin ne kadar uzaklaştığını hissederiz.
Kelimeler bile susar,
çünkü anlatacak bir şey kalmaz.

Ve belki de,
yalnızlık,
gerçekten yalnız olduğumuzu
en derin şekilde hissettiren
en karanlık arkadaştır.

Ama yine de,
gölgesinde kaybolan bir ışık vardır.
Bazen,
o ışığı bulmak,
karanlığa sırt çevirmek gibidir.