Yalnızlığın Sesi

Bir gün,
yalnızlık öyle sessiz gelir ki,
gözlerim bile duyamaz,
sadece içimdeki hüzün çığlık atar.
Bir nefes gibi,
bir rüzgâr gibi geçer,
ama izini asla silmez.

Bazen,
yanımda kimse yokken bile,
yalnızlık en yakın dostum olur.
Bir sözcük,
bir bakış bile yetmez
bu derin yalnızlığı tarif etmeye.

Ve ben,
her gün biraz daha kaybolurum,
sözlerim havada asılı kalırken,
sessizliğe karışan her adımda.
Ama kimse fark etmez,
kimse duymaz,
yalnızlığın en derin sesini.