Yalnızlık

En karanlik, kuytu yerde kaldi ruhum. Ozluyorum cogu zaman ama gitti biliyorum. Birakmak istemezdim fakat karanliga karsi duramazdim da. Suan ki bulundugum yer duygusuzlugum ve acimasizligim. Bunlar icin kimseyi suclayamam. Cunku biliyorum tek suclu benim. Yalnizligi ne kadar paylasabilirsin yada nasil? Ben adinin yalnizliktan cikmasindan korkmuyorum. Eger aci cekeceksem yada canim yanacaksa cok, neden baskalarinida kendimle birlikte ucurumdan atayim? Daha bu kadar acimasizlasamadim. Insanlar sadece dis gorunusunuzle bilir sizi. Icinizde kopan firtinalari duyamaz kimse. Duymalarinida istemezsiniz zaten. Herkesin bir yalnizligi var. Neden arkalarinda durup destek olacaginiza, karsilarinda durup sorguluyorsunuz?