Yalnızlık ve Işık

Yalnızlık,
bazen bir gölge gibi
bizi takip eder.
Gözlerimizde,
bir zamanlar var olan
neşenin kaybolduğu yerlerde
karanlık bir boşluk belirir.
Ama her gölge,
yavaşça bir ışığa dönüşebilir.

Işıksız bir dünyada,
her adımda bir kayıp,
her dönemeçte bir eksiklik vardır.
Ama bir ışık,
en karanlık köşede
hiç beklemediğimiz bir anda yanar.
Belki de yalnızlık,
o ışığı görebilmek için
bizi hazırlayan bir yolculuktur.

Gecenin koyu karanlığında,
bazen içimizdeki korkuları
yenmek için en uzun yolu kat ederiz.
Ve yalnızlık,
gönlümüzde büyüyen bir çiçek gibi,
bir gün açar,
ışığını salar.

Bazen,
kendi içindeki ışığı bulamayanlar,
dışarıda arar.
Ama unuturlar ki,
ışık, hep içimizdedir;
sadece görmek için
bir adım daha atmak gerekir.
Ve biz,
yavaşça fark ederiz,
yalnızlık aslında
bizi kendi ışığımıza yönlendiren
bir öğretmendir.