Yalnızlık

Kalabalık bir odada,
kimseyle konuşmadan oturdum.
Gözler üzerimdeydi belki,
ama kimse gerçekten görmedi beni.

İnsan, bazen kalabalıklar içinde kaybolur.
Sesler yükselir,
kahkahalar yankılanır,
ama içindeki sessizlik hiç bozulmaz.

Yalnızlık, sadece kimsenin olmaması değil,
anlaşılamamaktır bazen.
Sustuğunda kimsenin fark etmemesi,
içindeki fırtınaları
kimsenin duymamasıdır.

Ama zamanla anladım,
yalnızlık düşmanım değil.
Beni benle tanıştıran,
içime dönmemi sağlayan,
beni ben yapan bir aynaydı.

Ve belki de,
yalnızlık bazen en büyük huzurdu.
Çünkü insan,
kendini en iyi sessizlikte duyardı.