Yalnızlık ve Kalp

Bazen yalnızlık,
bir odanın köşesinde sessizce bekler.
Hiç konuşmaz, ama hep vardır.
Kelimeler kaybolur,
fakat yalnızlık hep bizimle.

Ve kalp,
sözsüz anlarda
gizli bir şarkı söyler,
belki de bir acıyı hisseder.
Bazen sevmenin yükü,
ağır olur,
ama yine de taşırız.
Çünkü kalp,
bir şekilde sevmeden edemez.

Yalnızlık,
gün batımında sararmış yapraklar gibi
düşer üzerimize.
Ama her gece,
yıldızlar kayarken
bir umut uyanır içimizde.
Ve biz,
kendimizi hep o umutla buluruz,
gözlerimizdeki siluette.

Belki de yalnızlık,
kendini anladıkça
yavaşça kaybolur.
Ve kalp,
tek bir dokunuşla
yeniden hayat bulur.