Yalnızlık,
bazen bir boşluk,
bazen derin bir nefes.
Kimi zaman kaçtığımız,
kimi zaman sığındığımız
sessiz bir liman.
Konuşmayan duvarlar,
sustukça büyüyen yankılar,
ve içimde hep aynı soru:
"Gerçekten yalnız mıyım,
yoksa yalnızlığı ben mi seçtim?"
Kalabalıkların içinde bile,
yalnız hissedebilir insan.
Çünkü yalnızlık,
sessizlikten değil,
anlaşılmamaktan doğar.
Bazen kaçmak isterim,
insanlardan,
gürültüden,
kendimden bile…
Ama ne tarafa gidersem gideyim,
yalnızlık peşimden gelir.
Ve belki de,
yalnızlıkla barışmak,
kendi iç sesini duymaktır.
Çünkü bazı soruların cevabı,
ancak sessizlikte bulunur.