Yalnızlık ve Zaman

Zaman, her geçen saniye,
bizi uzaklaştırıyor birbirimizden.
Birbirimizin izlerini kaybediyoruz,
ama bir türlü silinmeyen bir yara var içimde,
ne zaman geçse de iyileşmiyor.

Yalnızlık,
sessiz bir çığlık gibi kalbimde yankı yapıyor,
bir yanda eski anılar,
diğer yanda unuttuğum yüzler.
Ama hala hatırlıyorum,
gözlerindeki o huzur,
ne kadar kaybolsa da o an,
bir yerlere saklı.

Belki de zaman,
bizi bırakıp giden bir gölge,
geriye sadece anıları bırakıyor,
ama o anılar da zamanla soluyor,
bütün hayat,
bir yanılgı gibi gelip geçiyor.

Ama her şeyin içinde,
bazen bir umut ışığı arıyorum,
belki de her şeyin bir anlamı vardır,
belki de bu yalnızlık,
bizi gerçeğe yakınlaştıracak,
kendi iç yolculuğumuza.