YANIYORUM

Durgunum bugünlerde...
Önce şiddetle dalgalarını sahile vurup sonrasında durulan deniz misali... Kalbimde bir acı anlamlandıramadığım...
Belki kendime olan hasretimden,
belki de içimdekine olan özlemimden...
Her şey çok karmaşık..
Önümde yokuşlar bir türlü düze çıkmıyor.
Bazı şeyleri kabullenmek çok zor...
İnsan yıllardır yaşadığı şeyin sadece bir rüyadan ibaret olduğunu kolay kabullenemiyor.
Bir yanım her şeyin düzeleceğine inanırken diğer yanım benimle alay ediyor.
Daha çok acı çekeceğim biliyorum.
Bunu ben istedim,
şikayet edemem.
Ama bu kadar ağır olacağını tahmin etmemiştim doğrusu.
Gözyaşlarım yakarak süzülürken yanaklarımdan,
kalbimde ki ateşi söndürmeye yetmiyor.
Bu dünya da hakikate varabilmek için evvela yanmak lazım.
Eyvallah !
Ateşte benim, yürekte.
Acıda benim, hasrette.
Gözlerimden süzülen sanki bir damla ateş parçası.
Volkan misali...
Yüreğimin ateşi gözlerimden akıyor.
Varsın oda aksın.
Eğer ulaştıracak ise beni hakikate ona da Eyvallah !
Lütfunda hoş kahrında hoş diyebilmek değil miydi bütün mesele ?
Zihnimde yankılanıp nefsimin kabullenemediği o yegâne güzellik.
Öyle ki yanmak lazım güzelliğe ulaşmak adına.
Yanayım o vakit...