Yaşam Kadar Yalnız Olmayan Bir İnsan

Anlaşılmadıkça ölecektim, oysa anlatmayı istemiyordum bile. Kaygılarım bir kış vaktine benzer, içerisinde üşürüm. Kanamalı bir hastalık yaratır ruhumda, sürekli kan kaybederim. Kalmadığında renksizleşir dünya. İşaretler varken ne bu küstah tavsiyeler diye haykırmak vardır da haykırmam. Kaygılar onu bile yaptırmaz. Duvarlar vardır daralan, belki fırtınadan duvarlar kim bilir.. Sadece zor olanı istiyor benden, ne zaman duvarları yıkacak olsam yenisini inşa eder onlar. Hatta bunun oluru yok, çünkü onlar bana herkesten yakın. Ruhumda gezinirler, ara ara yoklarlar, sorarlar iyi misin diye. İyi olduğumda bütün karanlığı salarlar ruhuma. Tüm kaynaklar tükenir nehirlerimde, umutlar yeşermez. Kendimden korurum ruhumu, cezamı böyle çektiririm. Biliyorum ki hiçbir şey benim sesimi yükseltme sebebim olmayacak, ölüm bile belki. Birinin yanında sessizce ölüyor bile olsam sesim duyulmasın isterim. Hiçbir alanda olmamalı, belki zararlı. Ama korkacak bir şey hiçbir zaman yok. Eğer kötü olanın ismini anıyorsak yeterince korkunç değildir. Belkisi yok, köşeli bir form. Kendisini ilan eden bir devrim. Devrim değil, bir anarşizm. Hasta eder beni stres, ne zaman kaygılarımı arttıracak bir şey yaklaşsa hastalanırım. Tüketir beni bir şekilde, pes etmek de yok. Karşı da duramam. Sadece azami koşullarda yaşatır bana tüm sorunları... Belki birgün delirtecek şekilde, adam olamadan ölmek ne hoş, olduğunda da bir şey değişmeyecekse... Delirmek gerek, ya da ölmek söylendiği gibi. Sözleri de hatırlamamak gerek, unutulma ihtimali varsa unutulsun. Yaşamak var ya, ölmek varsa o da yaşanmasın. Elbette Tanrı istiyorsa... O zaman yaşayacaksın hakkını vererek. Fakat hakkını bilmezsin, öldürür müydün Tanrı emretmese yaşamayı? Öldürürdüm.. Ölüm çok hoştur, mümkün olduğunca ve doğru zamanında. Bazen daha erken, birkaç not sonra...