Yaşamın Fotoğrafını Çekmek-1

An Meselesi
Yine içi darlanmıştı Barış'ın.Her zaman yaptığı gibi aldı eline fotoğraf makinesini , attı kendini şehrin ara sokaklarına.Hesap vereceği kimsesi yoktu Barış'ın.Başına bir şey gelecek olsa birkaç sıkı dostundan başkası olmazdı yanında.İnsanların samimiyetine güvenmekte yaralıydı.Bunun sebebini o da bilmiyordu ama iyi gözlemliyordu insanları.Birçok kişinin samimiyetsizliğine bizzat şahit olmuştu.
Kafasına eseni yapardı.Geriye baktığında aman dikkatli ol , kendine dikkat et diyeni yoktu çünkü.Bu ona değersiz hissettirebiliyordu.Bu düşünceler onu bunaltmış olsa gerek yine kafasına eseni yaparak yürüdü dışarıda.Nereye gittiğini bilmeden yürüdü.Çünkü ona iyi gelen şey yürümekti plansızca.
Yürürken boynunda ki makineye gitti eli.Çokta iyi sayılamayacak bu fotoğraf makinesini değiştirmeyi düşünüyordu fakat o kadar profesyonelleşmediğini biliyordu.Etrafta çekebileceği bir şeyler aradı.Akşam üstü olmuştu.Mağaza vitrininde kendi gölgesi dikkatini çekti.Uzun uzun baktı gölgesine.Çektiğine değip değmeyeceğinden emin değildi poz vermeye çalıştı istemsizce.Aklına Emile Zola'nın bir sözü geldi.Ona göre bir şeyi fotoğraflayana dek onu gerçekten gördüğünüzü iddia edemezdiniz.Kendi benliğine baktığını hissederek daldı vitrine.Kendi iç dünyasını tanıyor ve ruhunun ne durumda olduğunu kendine itiraf edebiliyor muydu Barış ? Bu mağaza vitrinine baktığında gerçekten görebiliyor muydu kendisini ? Sorgulamak üzere bir fotoğraf karesi aldı o andan ve yürümeye devam etti.
İlerleyen dakikalarda tekerlekli sandalyesinde bir çocuk gördü.Kağıt topluyordu çocuk.Bir çocuk bu halde niçin kağıt toplardı ? Onu buna zorlayan birileri mi vardı yoksa ? Ya da sahiden ciddi bir maddi sorunu mu vardı ? Bu anın siyah beyaz fotoğraflarını kareledi.Yanına sıcak bir tebessümle yaklaştı fakat çocuk rahatsızdı sanki durumdan.Laf atarak tedirginliğini yenmesi için yardımcı olmak istedi.
-"Ben evde sıkılıp biraz dışarıya çıktım fotoğraf çekiyorum bu sevimli çocuğu görünce fotoğrafını çekmek istedim.Bakmak ister misin ? " Dedi Barış.
Çocuk temkinli şekilde baktı Barış'a.Fotoğraflara kaydı gözü.Kartonlara eğilirken ve sandalyesine karton yüklerken çekilmiş fotoğrafları vardı.Güzel çıkmışlardı.Daha önce böyle bir makineyle fotoğrafı olmamıştı hiç.
-"Hayır.Sorun yok , hayır".
-"Benim adım Barış.Beni yadırgamazsan bir abi olarak bu saatte niçin bu kartonları topladığını merak ediyorum ? Senin adın nedir ?"
-"Benim adım Sedat.Ben akülü bir sandalye istiyorum onun için topluyorum kağıtları."
-"Ah... Canım benim.Sedat çok güzel bir isim.Anladım Sedat.Ben.. Ben senin için ne yapabilirim , yardım ister misin ? "
-"Bir şey yapmana gerek yok abi." Gözlerini kapattı.Derin bir iç çekti. "Abi.Sende yap."
Anlamadı ama kırmak istemedi Barış.Kapattı gözlerini.
- ...
-"Hissediyor musun ?"
-"Neyi abicim ? Ne hissetmem gerekiyor."
-"Hayatı abi.Sesleri , canlılığı , nefes alıp verişini.Gökyüzünü ?"
Gözlerini kocaman açtı Barış.Şaşkın şaşkın baktı çocuğa.
-"Sen...Filozof gibi konuştun çocuk.Niçin böyle söyledin ? "
-Sesli güldü çocuk gülüşüyle."Çünkü hissetmen gerekiyor.Hayat akıyor.Benim engelim doğuştan beridir var ama siz... Her zaman engelli olabilirsiniz.Ben senden , sadece buna şükretmeni isteyebilirim abi."
Dinlerken yutkunamadı Barış.Çok çok anlamlı konuşmuştu çocuk.Gözlerinde birikti yaşlar sürekli gülümseyip şaşkın ve ağlamaklı bakıyordu çocuğa , ağlamak istemedi yanında.Etrafa bakınıyordu Sedat , geç olmuştu gitmek istiyordu belli ki.Kısa bir sessizliğin ardından cevap verebildi Barış.
-"Sen , çok yaşa çocuk.Çok şükür. Çok şükür.EyvAllah... Sedat sen çok akıllı ve çok efendi bir çocuksun.Kendine dikkat et abim." Saçlarını öptü çocuğun.
Bugünlük bu kadar ders yeterdi.Tüm bu anı sindirmesi gerekiyordu.Afallamış şekilde eve gidiyordu Barış.Aklında şu soru : "Anı kovalarken anı yaşayamayan bu amatör fotoğrafçıya sanki kendi bakışlarını veren bu çocuk için ne yapabilirim ? "