Yaşamın Fotoğrafını Çekmek-3

Hissediyorum Öyleyse Varım
Boşanma avukatı olan Barış son davası olan Berna Hanım'ı sakinleştirebilmiş her şeyi zor bir sürecin ardından yoluna koyabilmişti.Bazı bunaltılı dönemlerinde işi onu sıkı tempolara zorluyordu.Bu onu sık sık kendisini sorgulamaya itiyordu.Yine yoğun bir iş temposunun ardından "madem kendime ayıracak boş bir vakit bulamıyorum o vakti kendim yaratmalıyım" diyerek dışarıya attı kendini.

Nereye gideceği başta belirsizdi.Daha sonra çay içip kafa dinlemeye karar verdi.İş arkadaşları davet etmediği sürece kalabalık ortamları tercih etmezdi.Yalnızken gittiği belirli yerleri vardı o mekânlardan birine geçti.Burası akşamları vakit geçirmek için çok uygun bir cafeydi.Cafenin girişinde kırmızı ledlerin olduğu bir bahçe kapısı karşılıyordu sizi.İlerleyince bahçenin sağ ön köşesinde tabelalar ve loşlukların ardında bir yazı tahtası bulunuyordu.Okumaya kalkınca Neyzen Tevfik'in satırlarında yine döktürmüş olduğu bir şiiri gördü.Küfrün sesli harflerini gülücükler çizerek biplemişler güy-ya(!) "Neyzen nesin be , önce adam ol ! " Diyerek o da Neyzen'e giydirdi.Arkasında genç bir kızın ona bakarak güldüğüne şahit oldu.Hay Allah kızsa mı gülse mi bu yaptığına...Görmezden gelerek cafeye kalan son üç dört adımı da adımlarken akşamı burada edeceğini anladı.

Hoş bir karşılanmanın ardından düşünmeden oturdu bir masaya.Genç kızın ondan yaşça küçük bir kızla birlikte ileriye oturduğunu farketti.Genç kızın bordo bir paltosu vardı onu çıkartırken yüzünde kalan son tebessümü ileriden ona bakan gözlere attı.Barış daldığını farkederek mahcubiyetle önüne döndü.Esasen bir başkası olsa o da muhakak tebessüm ederdi kıza.Bu yaptığının kaba mı mesafeli bir duruş mu olduğunu ayırt edememişti.En çok ne yapmayı seviyordu Barış ? Fotoğraf çekmeyi.Yanından ayırmadığı fotoğraf makinesiyle gizlice çekti o kızı.O kız.Hoş... Makyajı gözlerini öne çıkarmış saçlarını yana atmış.Gülüyor sanki hala.Ama o sadece "O kız" onun için.

Genç kızın ilgisini çekmişti bu adam.Arkadaş olabilir miydiler acaba.Yanındaki kız kardeşiydi.Onunla konuşurken adamın garsona bir şeyler sorduğunu farketti.Daha sonra garsonla birlikte masadan kalkıp bir yere gittiğini gördü.Sohbete daldı kekli bir tatlı söylemişti kendisine.Kırmızı jeliyle gelen tatlısı gözlerini hemen açtı.Tatlıdan bir çatal aldığı vakit "O adam"ın geç gelen bir gülümsemeyle kıza dönerek yerine geçtiğini gördü.Anlamlandıramadığı bu adam bu kez arkadaş canlısıydı.Kabul edercesine ufak bir tebessümle eğdi kafasını.

Barış'ın ardından çayı geldi.Uzun uzun oturdu orda.Biraz kitap okudu.İki çay bir gözleme söyledi.Yedi içti zaman sonra gözü istemsizce kıza kaydı.Kız hala ordaydı tatlısını yemiş kardeşini bekliyordu.Garson geldi ve elindeki fotoğrafı Barış'a uzattı.Manasız bakışlarını önündeki fotoğrafa çekti Barış.Az önce garsona çektiği fotoğrafı yakındaki fotoğrafçıdan çıkartıp çıkartamayacağını sormuştu.Bu "O kız"ın tebessümüne karşılık bir teşekkürdü.Söylendi : "Bu hayat insana inancımı alıyor benden...Ne zaman bir yüreğe ısınacak olsam cayıyor içim.Uzun zamandır bu boşlukta bu boş'lukla yaşadığımı varsayıyorum."

Garsonun yanına gitti.Ödemesini yaparken aldığı not kağıdına bir şeyler yazdı.

" Bugün birileri aşık oldu...
Birileri sevmeye devam etti.
Birileri alışmaya başladı ve yine birileri ilişkisine nokta koydu."
...

Ben alışmaya başlayanım.

NOT:Yalnızlığıma iyi gelen minik tebessüm için teşekkürler.

Bu notun yanında fotoğrafı iliştirip rahatsız etmekten çekinircesine kızın masasına yaklaştı.Küçük kız ve genç kıza gülümseyerek elindekileri masaya bıraktı.Genç kız umut ettiği adımın gelmesi heyecanıyla çapkın bir bakış atıp yazıya baktı.O heyecan bir anda şaşkınlığa ve ardından anlamsız bir burukluğa bıraktı yerini.Ne hissedeceğini şaşırmış şekilde "yani noluyor ?" cevabı bekliyordu.

"Şunu söylemek isterdim :
Hissediyorum...Öyleyse varım !
Lâkin ben uzun zamandır hayalet bir adamım(...)
Hayırlı Akşamlar hanımefendiler..."



"Dur dur (!) Dedi genç kız. Durmadı Barış. "Bekle lütfen.Kalemini verebilir misin?" Ne kalemi yahu şimdi diye düşünürken "Lütfenn." diye ısrarcı olunca o da refleksle uzattı kalemi.Kız ona hediye ettiği fotoğraflardan birinin arkasına bir şeyler yazmaya başladı.Barış şeklimi yapmış gitmek üzereyken noluyor şimdi ya ?!! diye vücudunu ele geçiren utançla birlikte telaşa kapıldı.Bir adım atıp uzaklaşacaktı ki kız ona alacağı tepkiyi merakla bekleyerek fotoğrafı uzattı.Barış bir kıza bir yazıya bir kıza bir yazıya derken gözleri yazıyı seçmeye başladığında farkına varmıştı sert kayaya çarptığının.
"Ben Tane.Memnun oldum" Kız dayanamayıp patladı ardından Barış'ta güldü.Tane ne değişik isim dalga mı geçiyor acaba? Tatlı ve garip bir andı.Barış'ın yüzünden ateş fışkırıyor , gözleri yerinden fırlayacak gibi olunca eli ayağına karışmış şekilde bu kez çok farklı baktı o gözlere.Biraz takılı kaldı önüne dönerken.Sessizce bu anı kabul ederek dudaklarını sıktı ve bir daha aynı yerde karşılacaklarına emin olarak yürüdü.

"Mutluluğu çorba yapıp, elimize çatal verdiler. Bizi çıkmaz sokağa bırakıp, yolun açık olsun dedi ib**ler." N.Tevfik