Yaşananlara Dair

İnsanın ilgi duyduğu iki şey belirgindir: Yapılanlar ve yapan. Sevindiği zaman bu ya yapan kişiden kaynaklıdır ya da yapılan şeyden kaynaklıdır. Eğer yapan kişi seviliyorsa küfretmesi komik gelir küfrettiği kişiye. Çünkü yapanı sevdiği için samimidir ona göre. Ancak yaptığı şey yanlıştır. Argo ve küfür hiçbir zaman doğru değildir. Aksine yapan kişiyi sevmiyorsa yaptığı şey ne olursa olsun itici ve kırıcı gelecektir. Yani sevgi evrensel doğruları yanıltıcı bir konumda olur yetersiz zeka seviyesinde. Diğer bir yön olarak yapılanın hoşa gitmesinde ise yapan kıymetsizdir. Bu da o kişiden bir beslenme ve parazitlik durumu gibi görülebilir. Şahsiyetin umrumda değil ama yapmaya devam et ben eğleniyorum demeye benzer. Yaşanan her durum bu iki seçenekten birinden türemekle başlar. Ya yapanı sevdiğiniz için ilgi duyarsınız yapılana, ya yapanı sevmediğiniz için aşağılarsınız yapanı. Ya yapılanı sevdiğiniz için yapana ilgi duyarsınız, ya da yapılanı sevmediğiniz için yapanı da itici bulursunuz. Bu bir gözlem işidir. Hızlı bir şekilde de duygusal yönü tetikler. Ancak akıl devreye girdiğinde işler daha yasal olur zihnen. Zihin yasaları gibi düşünülebilir bu durum. Akıl sevgiyi arkaplanda tutup olayın iyi ve kötü olabilitesini ölçer ve duruma el koyarak yargıyı masaya yatırır. Bunu direk sunmak da dobralıktır ancak doğru değildir. Bu yargının ardından sevgiyi öne getirip kalbin tasdiki için yargı kalbe nakledilir. Kalbin görevi ise bu yargının insanda bırakacağı izlerdir. Bu izler olumlu ise söylenebilir, olumsuz ise kalpte düzeltilip yeniden dile getirilebilir. Anlaması zor ancak kesin bir çözümdür.