Yaşayacak ne kalmıştı ki geriye
Nede olsa gidiyordu
Gelmesi Bir güvence değildi
Geldiği gibi gidişi de olacaktı
Yaşamaya neNe gerek vardı
Nefes aldık onu bile ruhumuz duymadı
Yarım gülüşlerimiz oldu
Yarım mutluluklarimiz
Öyle içimize sindi ki bu yarım kalış
Tamamlanınca afallamaktan korktuk belkide
Bu yüzden gözümüz toprağa bakar oldu
Bir gün
Birileri o toprağı atacak üzerimize
Sevdiğim
Birgün ölürsem isterim ki sende ört belki o zaman buz tutmuş kalbim ısınır