Yaşayın

Hafif bir acı var içimde. Biraz yorgunluk. Biraz hüzün.
Ha bir de gözümün önünde beliren bulanık silüetin.

İnsanın kendini kandırması ne kadar kolay değil mi? Kendine yalan söyleyip,avutması. Evet evet...

Hani bazen olur ya! Hepimiz ihtiyaç duyarız bebek gibi avutmaya, avutulmaya. Kendimize söylediğimiz yalanlar o kadar tatlıdır ve güzeldir ki bir an inanmak isteriz. Gerçek olduklarını düşünürüz yada gerçek olsa nasıl olurdu diye düşünürüz.

Ya hayatımız da gerçek sandığımız yalanlardan ibaretse? Bir gün birisi bizi kaldırıp 'Günaydın, sonunda uyanabildin!' derse. Hiç düşündünüz mü?

Açıkçası ben düşündüm. O kadar canıma tak ettiği,o kadar çaresiz kaldığım zamanlar oldu ki.. Ben düşündüm.
Neden bu kadar değersiz hissettiriyordular? Neden herkes bir merhabaya bir teşekküre  bir iyi günlere yada seni seviyoruma bu kadar uzaktı.
Ama sonra anladım ki değersiz hissettiren insanlar değildi. Düşüncelerimizdi. Zaten bu böyle değil midir? İyi yada kötü diye bir şey yoktur der  Shakespeare sadece düşünce onu öyle yapar.
Tecrübelerimiz,anılarımız ve hayallerimiz...
Hepsi içimizdeki zindanda kilitli olan sahip olduğumuz en güzel şeylerdir.

Tecrübelerimiz tıpkı küçük bir çocuğun elini ateşe uzatınca canı acıyıp hemen geri çektiğinde bir daha oraya dokunmamasına benzer. Bunun kendisi için kötü olduğunu bilir artık.
Bazı yaşadıklarımız da böyledir. Sadece birer kötü tecrübedir. İyi yanı ise bir daha onu yapmayacak olmamızı biliyor olmamızdır. Yaptığımız zaman neye mâl olduğunu biliyor olmamızdır. Ki bence bilmemize rağmen yapıyorsak daha çıkaracağımız, öğreneceğimiz dersler var demektir.

Hayatta hiçbir şey tesadüf değildir.

Mesela anılarımız.

Hiç düşündünüz mü? Kaç senelik hayatınızda nasıl oluyorda onları hala ilk gün ki gibi hatırlayabiliyorsunuz?
Yaşadığınız gün ki gibi hissedebiliyorsunuz,kokusunu alabiliyorsunuz ve en önemliside sizi nasıl hala gülümsetebiliyor?
Yada bazen hüzünlendirebiliyor.

Anılarımız küçük birer ahşap kutuya benzer. O ahşap kapağı kaldırdığımızda burnumuza buram buram nostalji kokusu gelir.
Gözlerinizi kapatıp koklarsınız...
Olay bundan ibarettir aslında.
O kokuda sizi alır götürür zaten.

Anılarımız olmadan savunması olmayan bir kaleyizdir aslında. Küle dönmüş birer orman, dalından koparılmış bir çiçek misaliyizdir aslında. Boynu bükük, yaşaması imkansız, solmuş, üsltüne basılıp geçilen, rüzgarda amaçsızca savrulan birer ot parçası..

Peki sevgili dostlarım,size soruyorum:
Bizi ayakta tutan en büyük etmen hayallerimiz değil midir?

Hani olur ya böyle en karanlık hissettiğimiz zaman bile içimizdeki o hayale tutunuruz. Tam düşüyoruz sandığımız da belki o içimiz de kurduğumuz küçük bir hayal ayağa kaldırır bizi. Her şey daha güzel olacak diye bin bir türlü seneryo kurarız kafamızda.

Yaşlı bir adam bahçeli küçük bir ev hayal eder belki,

Küçük bir kız çocuğu yeni bir bebek,

Aşık bir adam sevdiği kadınla bir birlikteliği,

Fakir bir adam zengin olmayı,

Hasta bir çocuk ise sağlıklı olmanın hayalini kurar.

Hayallerimiz farklı olsa da sevgili dostlarım hepimizi ayakta tutan şey aynıdır. Hayallerimiz...

Size tavsiyem;
Bol bol güzel hayaller kurun,
Bir sahil kasabası hayal edin mesela, bahçesinde bir köpek, denizin sesi...

Yada hafif yağmurlu bir havada nostaljik bir kafe de sevdiğiniz adamla kahve içerken hayal edin kendinizi...

Yada yardıma muhtaç olan insanlara yardım etmeyi hayal edin...

En önemlisi de bunları gerçekleştirmek için çabalayın. Çünkü hiçbir güzelliğe çabalamadan ulaşamazsınız.

Güzel hayaller kurun ama yıkıldığı zaman altından kalkabilin.

Umut dolu hayaller kurun çünkü gelecek hala içinde umut taşıyan insanlardan yana.

Ve o kadar güzel bir hayal kurun ki ileri de çocuklarınıza anlatabilecek kadar gerçek olsun...

Kısacası sevgili dostlarım,sadece yaşayın. Çünkü hayat plan yapılamayacak kadar kısa boşa vakit harcamayacak kadar uzundur.

Yeni tecrübeler edinin,

Anılarınızı küçük bir kutuda saklayın

ve hiçbir zaman hayal etmekten vazgeçmeyin...