Yaşıyorsan Hala Bi Umut Var Demektir
Bizim öykülerimizi anlatacak, açık artırmalarda satacak bir gün “antikacılar” , biz bir şey yapmazsak eğer yaşarken. Oysa onlar yalnız bizim “Antik Acılarımız”dı.
Antik acılarımız var bizim. Yüzyıllar öncesinden gelen. Ölüm var mesela, kendimize, sevdiklerimize hiç yakıştıramadığımız. Ölüm yakışmaz zaten kimseye. Yakışanı da erken bulmaz. Kötüler çok yaşar, iyiler erken ölür genelde. Dün çalışıyordum, dersteydim, karşıda Taksim’de patlama olduğunda. Belki çalışmasaydım, belki sabah bir arkadaşla buluşacak olsaydım İstiklal’de… Belki Ankara’daki o barış eylemine gitmiş olsaydım geçtiğimiz ay, orada halay çekenlerden biri olsaydım. Dağda, Sur’da yahut Cizre’de asker de olabilirdim. Soma’da madenci de. Namus cinayetine de kurban gidebilirdim, töre uğruna da ölebilirdim. Hatta Bosna’da Sırp’lar, Çeçenistan’da Rus’lar tarafından, bilmem nerede bilmem kimler tarafından hiç suçum, hiç günahım yokken ölebilirdim.
Ama ölmedim işte. Ölmemek şans değil; ama yaşamak şans işte artık bu ülkede. O zaman, hala nefes alıyorken, hala önümüz baharken, yazken; hala yaşıyorken sevdiklerimiz, biraz olsun güzel şeylerden bahsedelim.
“Umudunuzu kaybetmeyin; çünkü onu kaybederseniz her şeyi kaybedersiniz. İnanın! ”
Madem eşitlik diye bir şey yok bu dünyada, o zaman yaşasın gece gündüz eşitliği ! Yaşasın sadece bir iklime değil bütün ülkeye, bütün kuzey yarım küreye gelen bahar. Yaşasın sadece bir ideolojiye değil bütün düşüncelere, bütün insanlığa gelen bahar. Çiçek bu nihayetinde, ne bilir kime açtığını. Çiçek bu, açar işte, aşk olsun diye, varsa sürsün diye, bir yaşamak sevinci için açar. Hala yaşamakta olan, hala güzel günlere umudu olan için açar.
Gidenlere selam olsun, bahar geldi buralara. Ama üzülmeyin yoksunuz diye. Biz de çıkamıyoruz şimdilik gönlümüzce sokaklara. Ama ille de çıkacağız , yine aşık olacağız, yine gülümseyeceğiz, akşam üstleri güneşi batıracağız denizin içine, sabahları doğuracağız güneşle bir çocuklarımızı, sarhoş olacağız, çiçek çalacağız bahçelerden sevgilimize, günaha gireceğiz. Er ya da geç bir gün biz de geleceğiz. yanınıza. Bekleyin. Elimizde değil kalmak ya da gitmek bu dünyadan. Ama ille de bir gün biz de geleceğiz yanınıza. Belki çok geç belki önümüzdeki bahara. Elimizden geldiğince eşitliği sağlayacağız ama. Gerek konuşarak gerek yazarak gerekse sokaklara çıkıp bağırarak, eşitliği sağlayacağız , öyle geleceğiz. Bir bizden bir onlardan geleceğiz yanınıza. Hatırlatacağız hep yokluğunuzu, öğreteceğiz insanlara , güzel yaşamayı, umudu, mutluluğu; anlatacağız aşkı, kardeşliği Ama şimdilik madem eşitlik diye bir şey yok bu dünyada, o zaman yaşasın gece gündüz eşitliği…
Misal çok sevgilim oldu benim geniş zamanlarda, onlara selam olsun buradan. Çok sevenim, eşim dostum oldu şu hayatta, ki hala da var. Onlara da yüreğim boyunca selamlar. Yaşıyorum ben, her şeye rağmen. Çünkü hala bir kadına sırılsıklam âşık olma ihtimalim var. Hala fotoğraflarda gülümsüyorum. Misal hiç yoktan, hala her sabah güneş doğuyor, hala geceleri gökyüzünde yıldızlar var ve ay. Aysız gecelerde yakamoz var misal; çünkü hiçbir şeyin farkında değil o yakamozu yapan balıklar. Yazın balık tutacam mesela, yüzecem saatlerce hiç kulaç kesmeden, koşacam hiç gücüm kalmayana dek. Yine ayrılık acısı yaşayacam, yine şiir yazacam. Öğrencilerim var benim misal. Ben konuşurken gözlerimin içine bakan. Onlara daha ne hikayeler anlatacam. Daha annem babaanne olacak. Çiçek çalıcam sevgiliye elin bahçesinden. Rakı içicem limanda arkadaşlarla. Çok sarhoş olacam daha, çok başım ağrıyacak sabahlarında, zar zor ayılacam. Kaç kez daha tövbe edicem daha, kaç kez yeminimi bozucam. Ne kadar sevap işlerim bilmem; ama daha çok günaha giricem. Daha yaşanacak çok şey var, eğer ölmezsem.
Antikacılar satacak bir gün güzel anılarımı, ben öldükten sonra. Yeni nesillere, olursa , belki çocuklarıma. Umutlu sözlerimi yazacak o antikacılar bir gün bembeyaz sayfalara. Hani parada pulda gözüm yok da, o yazıların sonuna adımla soy adımın baş harflerini yazmazlarsa eğer, rüyalarına girerim mülteci gibi, beni bütün tanıyan tanımayanların, bütün dostlarımın, sevenlerim ve sevmeyenlerimin.
Çünkü ben değilim bu anlattığım. Hepimiziz. Kimimiz yazsak kimimiz sussak da hepimiz bir şekilde bu dünyadan gelip geçmekteyiz. Haddi değil bizim öykülerimizi satmak antikacıların. Çünkü “antik acılarımız” var zaten bizim. Yüzyıllar öncesinden gelen. Ölüm var mesela, henüz tatmadığımız, kendimize, sevdiklerimize hiç yakıştıramadığımız. Bir yaşamak ki onurluca; ve güneşli güzel günler var, yaşamadığımız. Daha söyleyecek sözümüz var, şiirler, öyküler var henüz yazmadığımız. Güzel günlere dair umudumuz var bizim, hayalini bile kuramadığımız.
