Yaşlanmak, gençlikten uzaklaşmak, bilgeliğe erişmek!

Yaşlanmak, yaş almak, olgunlaşmak, çağ atlamak, gençlikten uzaklaşmak, bilgeliğe erişmek... Pek çok farklı tanım bulmak mümkün. Herkes yaşlanmaya kendince, kendine ait olan ismi veriyor. Çünkü ne kadar gerçek olursa olsun, yaşlanma olgusu kolay kolay kabul edilemiyor. İçinde bir son barındırdığı için mi, yoksa fiziksel becerilerin yitirilmesine dayalı olduğu için mi, bilinmez. Aslında hepsi aynı şeye hizmet ediyor. Devamlı olarak sürdürülen ve nihayetinde biteceği kesin olan bir yolculuk... Üstelik bu yolculuk hedeflendiği noktada da tamamlanmayabilir.

Yaşlanmanın ürkütücü yanları kadar, iyileştirici yanları da var. Üstelik çıplak gözle görülebilen etkiler onlar. Yaş ilerledikçe, geçmişin besleyici gücünden faydalanmak mümkün. Yapılan hatalar, çıkarılan dersler, yersiz olduğu anlaşılan kaygılar, kaybedilen zamanlar ve daha pek çok şey insanın karşısına apansız dikilebilir. Fakat insan yoluna her zaman devam eder. Bazen hatıralarının yanından bazen de üstünden geçerek... Yaşlanmak insana bu özgürlüğü sağlar. Yola devam etmek, geride bir şeyleri bırakmak kadar, yolun devamında olan güzelliklere de açık olmak demektir. Her yeni günde ömür azalırken, yaşanacakların umudu katlanarak artar.

Zamanın akışı yıllarla netleştirilmiş gibi görünse de, herkes için durum farklı. Kimileri bir hastane koridorundaki tek gecede ömrünü tüketir. Kimileri ise upuzun bir hayat yaşasa da içini dolduramamış olmaktan dert yanar. Aslına bakılırsa kimse kendinde olandan memnun değildir. Sarı saçlıların esmerleri, esmerlerin kızılları, çocukların büyükleri ve büyüklerin de çocukları kıskanması bu yüzdendir. İnsan elinde olmayan şeylerin esiridir. Bu yüzden önemli olan yaş hanesindeki rakamların artması değil, onlar artarken kalan zamanın eksildiğini bilmektir. İzlenecek filmlerin, okunacak kitapların ve sevilecek insanların eksilmesi insanın içindeki yükseklikten aşağı bakması demektir. Yine de hatırlamak gerekir; "hayat kısa, ama geniştir."