Bir zamanlar,
umutlarım vardı.
Bir zamanlar,
gözlerim parlardı,
hayata tutunarak,
düşlerimi kurarak.
Ama zaman,
her şeyi alır,
geriye sadece kaybolmuş anılar kalır.
Ve şimdi,
her şey sanki bir sis gibi,
yavaşça siliniyor.
Gözlerimde bir boşluk var,
ama aynı zamanda,
göğsümde yeniden yeşeren bir umut.
Bir çiçek,
karanlıkta bile büyürse,
belki de ben de
yeniden doğabilirim.
Kaybolmuş umutlarımı,
birer birer topluyorum.
Herkesin kaybolan bir parçası vardır,
ama o kaybolan parça,
belki de yeniden bulduğunda,
daha güçlü olacaktır.
Zamanın içindeki karanlık,
bana cesaret verebilir.
Çünkü her karanlık,
bir ışığa dönüşebilir.
Yeni bir başlangıç,
belki de şu anda,
kendi içimdeki gücü fark etmekle başlar.
Ve yeniden,
belki de bu kez daha dikkatlice,
umudun tohumlarını ekerim.
Çünkü bir zamanlar kaybolmuş olan,
şimdi yeniden filizleniyor.
Ve belki de,
kaybolduğumu sandığımda
gerçekten yeniden doğmuşumdur.