Bir zamanlar,
umutlarımız rüzgârın kanatlarında uçardı.
Bütün hayaller,
gözlerimizin derinliklerinden yansıyan
görüntülerdi sadece.
Zaman geçti,
ve o hayaller yavaşça silindi,
her geçen gün biraz daha uzaklaştı.
Ama geriye kalan,
yine de bir umut ışığıydı.
Belki de yıllar,
umudu değil,
gözlerimizin daha derin bakmasını öğretir.
Çünkü her kaybolan şey,
yeniden bir şeyin başlangıcıdır.
Bazen,
bir yıkımın içinde,
en güzel çiçek açar.
Ve belki de,
zamanın içinde kaybolan her şey,
yeniden var olmanın yoludur.
Çünkü her son,
bir başlangıçtır,
ve her başlangıç,
yeniden başlamaktır.