YENİDEN DOĞMUŞ MU,YAŞARKEN ÖLMÜŞ MÜ?

"Eeee ben sana dedim kızım. Ne zannediyordun boşanınca herşeyin daha kolay olacağını mı? Hayır adam çalışıyordu,seni aldatmıyordu,dört dörtlük bir hayat sunmuştu önüne. Sen daha ne istiyordun ki? Aşk mı? Aşk diye bir şey yok yavrum al şimdi geçim derdi kızının gelecek endişesi bitti,bir de peşindeki abazalarla uğraş dur".

Bu sözleri sarfeden annem. Boşanalı bir yıl oldu. Hâlâ kopyala yapıştır şeklinde bu cümleleri duyuyorum herkesten. Ve en kötüsü de sanırım içten içe şımarık olduğumu,evliliğimi yürümediğimi, saçma salak sebeplerden evliliğimi bitirdiğime inanmaya başlıyorum. Yoksa o gün o şerefsiz beni taciz ettiğinde bile suçu kendimde arar miydim? Neye uğradığımı şaşırmıştım. Oysa ben aramızda ciddi bir ilişkinin temellerini atmaya başladığımızı düşünüyordum. Altı aydır görüşüyorduk,son derece nazik kibar bir adamdı. Felsefeden edebiyata her türlü konuda sohbet edebiliyorduk. Bana karşı boş olmadığına emindim ki bunu her firsatta ifade ediyordu zaten. O gece marketi temizleme ve ürünlerin girdi çıktılarını ayarlama ve kapatma işi bize kalmıştı.

Bir değişiklik,farklı bir durum seziyordum ama başka bir sıkıntısı olabileceğini düşündüm. Ben rafları temizlerken ufak ufak yanıma yanaştı,elini arkama götürdüğünde neye uğradığımı şaşırdım elim ayağım titremişti sadece napıyorsun sen diye bağırabildim. O bir şeyler söylüyordu fakat ben hiç birini duymuyordum. Ta ki o vurucu cümleyi kullanana kadar. Bir yıldır erkeksiz yaşıyormuşum ve bu benim için hiç kolay olmamalıymış. Bacaklarımda,ciğerlerimde,hücrelerimde kalan son güçle arkama bakmadan kaçtım oradan.

Onu suçlamak ilk başta aklıma gelmedi çünkü kendime odaklıydım. Ben mi bu mesajı vermiştim,onun gibi başka erkeklere de mi bu şekilde yanlış anlaşılacak durumlara kapı açmıştım,tam olarak hangi hareketim,sözüm buna sebep olmuştu? Kendime biraz daha hakim olamaz mıydım? Keşke öyle gülmeseydim ya da ona ilişki yaşayabileceğimizin sinyalini vermeseydim. Kendimi toparlamam,duruma uzaktan bakabilmem bir hafta sürdü. Taciz edilen taraf bendim. Duyguları istismar edilen,kandırılan bendim. O günden sonra gitmedim bir daha o iş yerine. Cesaretimi toplayıp durumu anneme anlattığımdaysa tepkisi bu oldu. Bir yıldır istisnasiz çevremdeki herkesin verdiği tepki. Gül gibi yuvamı yıkmışım,yediğim önümde yemediğim arkamdaymış,nankörlüğün dik âlâsıymış benim yaptığım. O kadar çok duydum ki bu sözleri evliliğimde mutsuz olmam benim suçumdu diye düşünmeye başlamıştım.

Belki haklılar. Eşim maddi anlamda hiç bir şeyimi eksik etmiyordu. Ne istesem yapıyordu. Zaten boşandığım ilk zamanlar yeniden işe başlamak,maddi sıkıntılar bu yüzden epey zorlamıştı beni. Ama gelin görün ki evliliğimde aşka dair hiç bir şey yoktu. Haftalarca yanında olmasam merak edip aramazdı,nerede olduğumu bildikten sonra aramasına ne gerek varmış. Sohbete dair aramızda hiç bir şey yoktu,boş boş konuşmayı sevmiyormuş. Ben evde spor yapmaktan,kitap okumaktan başka bir işe yaramıyormuşum... Kaç kere onun gözlerinin içine bakarak ağladım,kendisine sevgisine ihtiyacim olduğunu söyledim. Ama o bunlara,hislerime hep deli saçması dedi. Ben seni seviyorum ve sevildiğimi bilmek istiyorum dedim her istediğini yapiyorum ya dedi. Ve daha niceleri.

Önümde iki yol vardı. Ya bana sunulan maddi refahı yaşayıp kalbimi rafa kaldıracaktım. Ya da herşeye rağmen boşanacaktım. Herşeyi plânlamıştım. Bir süre annemin yanında kalır güzel bir iş bulup durumumu biraz toparlayınca kızımla ayrı bir eve çıkarım. Planlamadığım şeyse toplumun bana bakışı olmuştu. Şımarık,nankör,vefasız gibi yakıştırmalara alışmıştım da... Beni sırf dul olduğum için kolay lokma olarak gördükleri gerçeğiyle o gece çok acı bir şekilde yüzleştim. Dul olmak kullanılmaya müsait duruma gelmekmiş. Herkesin senden nasıl faydalanabileceğini düşünmesi,üzerinizde iğrenç fantaziler kurmasıymış. Eşinden ayrılınca,insan olmaktan da ayrılıyordun sanki. Kimse senin kırılmanı umursamıyor.

Ve sonra mutsuz evlilikleri olan kadınlara ibret oluyorsun. Sana bakıp bu duruma düşmektense,başlarındaki kocanın kıymetini daha bir biliyorlar. Ve o kocalarda bunu daha bir kullanıyorlar. Boşanırken yeni bir hayata adım attığımı düşünüyordum. Meğer toplumun üstüme attığı toprakla kendi mezarıma girmişim.