Zaman,
her sabah bir yara daha açar.
Ve her gece,
bir başka acıyı sarar.
Ama bir gün,
o acıların arasında,
gözlerim bir huzur bulur.
Kaybolan yıllar,
bazen geri gelmez gibi görünse de,
içimde bir yerlerde,
onlar yeniden doğar.
Belki de,
bütün o kırık anlar,
bize yeniden var olmayı öğretir.
Ve ben,
kaybolmuş her şeyin ardında,
yavaşça bulurum kendimi.
Çünkü zaman ne kadar geçerse geçsin,
her kaybolan şey,
bir başka anlamla geri gelir.
Belki de,
huzur,
kaybolmuş anılarda değil,
kaybolmuş duygularda saklıdır.
Ve her yenilenme,
bize geçmişin ötesinde
gerçek bir varlık sunar.