Yeter ki Sen Üşümee..

Birlikte geçirdigimiz ilk kış sabahıydı.
Hava soguk etraf sakindi.
Her sabah olduğu gibi bu sabahta senin tembih eden o sesinle uyanmıştım güne.
Gece uyurken son ses tınısı iyi geceler demen sabah ise ilk olarak uyumakla uyanıklık arası mayhoş gunaydın deyişin.
Birlikte sayardık üçe kadar..
Bir,ikiii,üçççç haydi hazırlan diye kalkardık aynı anda.
İki saat sonra yanındayım diyip kapatmıştık telefonları.Benim bu şehirde geçirdiğim ilk kışım hatta uzun yıllar sonra gördügüm ilk kar'ımdı..
Topladım şaçlarımı giydim montumu bir heyecanla attım yola kendimi.
Senden önce gelmiştim buluşma yerine genelde de ben gelirdim zaten.
Tuttun elimi "üşümüşsün" dedin kızarak"üşümüşsün"..
Çok beklettin zannettin kendine kızmaya başladın özür diledin,şaşırdın,ne yapacagını bilemedin.
Hata bendeydi aslında ne eldiven ne atkı ne şapka takmıştım heyecandan.
Sonra kafamdaki tokayı açtın,saçlarımı saldın kulaklarıma dogru,
Atkını çıkardın boynuma doladın.
"Sen üşürsün" dedim "yeterki sen üşüme"dedin...
İlk kışımdın sen benim.İlk beyazım,ilk ayazımdın..
Bir tanecik bedenimde atan kalbimdin,nefesimdin.
Kış Soğuğunun bana getirdigi en güzel sıcaktınn...
Sana sonsuz teşekkürler kışımın Güneşi...