Yine Aynı Yerde

Ne ilk ne de son denilebilecek bir yerdeydi. Yaptığı hatalar ve yanlışlar onu ne ilk başladığı yere ne de iyi ya da kötü bir sona ulaştırıyordu. Hep kendisine sorduğu soru yine kendisi tarafından cevapsız bırakılıyordu. Ne yapıyordu? Ne istiyordu? İstediği şey olmayacaktı belliydi, ama neyi zorluyordu?

Odasında olmak biraz iyi geliyordu. Oturduğu yerden odaya göz gezdirdi. ayağa kalktı, arkasındaki kitaplığa doğru yürümeye başladı. Sevdiği insanla birlikte çekilmiş ve çerçevelenmiş fotoğrafı eline aldı. Uzun uzun fotoğrafa bakarken aklından geçenler yine bulanıklaşmaya başladı. Sağ gözünden bir damla gözyaşı yanağına doğru yol aldı. Ağlayınca hep sağ gözünden gözyaşı akardı; sol gözünden yaş gelmemesini belki gözyaşı bezlerinde hastalık vardır diye yorumlardı. Birkaç gündür de yüzünde sahte de olsa bir gülümseme belirmemişti. Sevmek için yaşının çok geç olduğunu düşünürdü hep. Artık askere uğurlayacağı biri varsa bir anne gibi uğurlamalıydı, sevgili gibi değil. Ayaklarına giydiği el örgüsü mavi beyaz yün çoraplara baktı. Belki de bu çoraplar daha o doğmadan önce örülmüştü. Yine zaman kavramını düşünüp daha kendisini yaşamadan bitirdiği anlardan birini yaşıyordu. Annesinin ölümünden sonra ne yaptığını bilmeyen, çöllerde deli gibi Leylasını arayan Mecnun gibi olmuştu. Hata üstüne hata yapmıştı. Tek bildiği elindeki fotoğrafta gördüğü kişiyi çok seviyor olmasıydı fakat o kişi yine yanlış bir yola saptığı zaman çıkmıştı karşısına. Onu sevmeyi hak etmediğini düşünüyordu. Çünkü kendisini çok değersiz görüyor ve kendisinden nefret ediyordu. Nereye kadar böyle sürebilirdi ki? Tek çıkış yolu ölmek miydi? Yaptığı yanlışları düzeltecek fırsatı ilahi güç ona neden vermemişti? Çünkü bir kul olarak da sevilmediğini düşünüyordu. Zihni bulanıktı, uzun yıllar boyu hep böyleydi ve aynı şeyleri yaparak değişik şeyler olmayacağını çok da iyi biliyordu. Yine de düzensiz beslenip, düzensiz uyuyup kilo verebileceğini hayal ediyordu. Neydi kendisi ile olan derdi?

Elindeki fotoğrafı yavaşça yerine bıraktı. Sağ yanağından süzülen yaşı sol eli ile silip bilgisayarına yöneldi. Koltuğa oturdu ve derin bir iç geçirmesinden sonra içinin yandığını hissetti. İçi hem yanıyor, hem ağrıyordu. Akciğerlerinin en derininden gelen nefesten sanki alevler çıkmıştı. Sevdiği insan yanında olmadan ne yapacaktı? Acaba alışır mıydı? Geçer miydi içindeki acı?

Ne ilk ne de son denilebilecek yerdeydi. Kendisine yaptığı düşmanlığı en kanlı düşmanı bile yapmazdı ona. Ama eğer kendisi ile barışıp hatalarını telafi etmeye başlarsa hayatında bir ilki gerçekleştirip iyi bir son olabilecek yerde bulacaktı kendini. Peki, her şeyin farkında olup hiçbir şey yapmamak... Bu eşiği nasıl atlayacaktı?

Sabahın 6sında bilgisayar başında oturmuş bunları düşünürken gözlerinin boş boş baktığı ekranda birkaç satır yazı gördü. Kendi yazısıydı. Sonrasında ise bilgisayarı kapatıp yandaki yatağına geçti ve uyudu. Kısır döngü onun için güneşin ilk ışıkları ile yeniden başlayacaktı; taaa en baştan.