Yoktun ama...

"Sen benim korkuluğum oldun.
Ben her boşluğa düşme tehlikesi geçirdiğimde,beni tuttun.Korudun.
Yoktun ama varlığın yetti.!
Gözlerime değen,akan her yaştan hasretin aktı.
Hatrı olmasa,tek bir damla yaş bile akmasın diye bütün duygularımı çeşitli intihar yöntemleriyle öldürürdüm.
Saklayabilsem bütün yaşlarımı saklardım.
Onlara gözüm gibi bakardım.
Saklayamadıkça ağladım,ağladıkça özledim.
Belki bir gün bir yolunu bulurum saklayabilmenin.
Sen benim sırrım,sınırım oldun.
Ben insanlar tarafından her öfkeye sevkedildiğim de,beni sen sakinleştirdin.
İçimde kötülük olduğundan değil ama insanlar tarafından her kötülüğe teşvik edildiğimde,beni sen durdurdun.
Yoktun belki ama varlığın yetti.!
Kalbim her nefretle karıştığın da,içinden sen geçtin.
Toprak misali suladın,yeşerttin.
Ve ben susmayı,ve dahi sevmeyi öğrendim.
Sakinleşilmeyecek yerlerde bile melek kesildim.
Sabrı hissetmenin güzelliğine nail oldum.
Yoktun ama varlığın yetti.!
Şer'den değil,her kötü şeyden korktum.
Ne varsa uzak durdum.
Keşke açıkça yazabilsem.Ne badireler atlattığımı.
Yoksun...
Ama kaç badire daha gelirse gelsin,
Sen gelmezsin belki,
ama onların da üstesinden yine varlığın gelir biliyorum."

-Bayram Baybars