#Yorgunum #şiir #Çocukİstismarı

Ruhum kanıyor
Bilmedigim bir sızı kasıp kavuruyor içimi
Daha çocukluğumun başında leş bir koku sarmış bedenimi
Ruhum kanıyor,
Çığlık çığlığa haykırıyor
Kasvetli bir hava büyüyor her yerde
İçim karanlığa dönük
Çocukluğum yok oluyor
Suçlu hissediyorum
Kirlenmiş bir beden taşıyorum
Ruhum içinde sıkışmış
Benim değil bu eller,benim değil bu beden
Neden kurtulamıyorum
Korkuyorum herkes beni suçlayacak
Kafamın içi dolup taşıyor susturamiyorum
Koşup oynamak isterken delice
adım atmaya dizlerimin bağı çözülüyor
Nefes almak istemiyorum ben
Tenimde yabancı ellerin izi
Ensemde yabanci bir nefes
Tüylerim ürperiyor
Çığlık çığlığa yüreğim
Karanlık çekiyor beni
Uyumak istiyorum
Yeniden annemin dizlerinde
Babamın kollarında uçmak
Kirlenmiş bir beden taşıyorum
Attığım her adım zehir bana
Ölmek istiyorum
Ruhum özgürlüğüne uçmak istiyor
Yaşamak ağır geliyor taşiyamiyorum
Kirli eller,kirli yüzler umursamazca gülerken
Ben her gece için için ağlıyorum
Ruhum kanıyor
Çığlık çığlığa bedenim
Bana ait değil bu eller bu beden benim değil
Kacmak gitmek ruhumu ozgurlestirmek istiyorum
Ölmek midir çare ?
Kurtuluşu yok mudur?
Ben değilim suçlusu
Bedenim değil
Ruhum değil
Hayirmak istiyorum delice
Kaybolurken ben karanlığın dibinde
Kirli eller,kirli yüzler gülüyor.

Havin MOHUL