Yorgunum

Son aylarda dilimden sık sık dökülen kelime "yorgunum" hiç bir şey yapmak ve kimseyle konuşmak istemiyorum. İnsanların şikayetlerinden bıktım. Araba şamatasından, hava durumundan, asansör sesinden bıktım. Dikkatimi çeken, ne yaptığını önemsediğim tek bir insan yok. İlgimi çekebilen tek bir durum yok. Hastayım. Bir hastane odasında yatmak ve yıllarca uyumak istiyorum. Ara sıra gelip iğne vuran hemşireler dışında odaya kimse girmesin. Refakatçim olmasın. Yemek getirilmesin. Kendi ağız şapırtıma bile tahammülüm yok.Yazılar yazıyorum ve yazdıklarımı okuyorum. Daha önce hiç bu kadar dağınık cümleler kurmamıştım. Düşüncelerim gibi dağınıklar. Üstüm ve saçlarım gibi dağınıklar. Şiddetli baş ağrısı ve uykusuzluk çekmeye başladım. Dudaklarımı yiyerek bitirdim. Tırnaklara henüz gelmedim. Önlem olarak uzatmıyorum. Gecenin bir yarası belki 4 belki 5 gibi bir film koyup izliyorum. Konular bilindik, insanlar hep beklenen cümleleri kuruyor. Evleri aynı, yollar aynı, sokak lambaları, yaralar ve yara bantları aynı. Sonra sebepsiz yere susuyor, gerekmedikçe konuşmuyorum. İlgilenmediğim şeylerle ilgileniyorum. Belki ilgimi çeken bir şey bulurum diye. Bulamıyorum. Yorgunum.