Yorgunum

Yorgunum,
ama uykusuzluktan değil.
Göz kapaklarım ağır,
ama uyusam da geçmiyor bu hâl.
İçimde taş gibi bir sessizlik,
ne yana dönsem
aynı ağırlık sırtımda.

Konuşsam anlamazlar,
sussam içimde büyür.
Kaçsam, nereye gideceğimi bilemem.
Zaten insan,
en çok kendi içinde kaybolurmuş.
Bunu yeni öğrendim.

Eskiden hayallerim vardı,
şimdi düşüncelerim var.
Eskiden yollar çağırırdı beni,
şimdi hiçbir yer ait hissettirmiyor.
Gittiğim her şehir,
dönüp dolaşıp yine
aynı boşluğa çıkıyor.

Ama biliyorum,
her yorgunluğun içinde
biraz umut saklıdır.
Belki de,
bir gün,
yeniden uyanırım.